Adaletin delilidir demir kurşun
Her biri yakınlaştırır bir başka kahramana
Gözlerimi kapatıp dokunursam,
Türümün yarattığını bilirim bütün şekiller arasında

Bizi ayıran tek şey duvardı
Doğduğumuz kader için ağıt yaktık
Yeterince iyiydik, en kötüsü de buydu
Hepimiz özgürdük

Bu dünya zalim,
Güneşi bekleyen ve geceyi düşleyenler arasında
Kimi karanlıkta nefes aldı,
Kimi güneşten umdu kaderinin ışıltısını

Her şey tek taraflı, öznel
Beğenmişliğe sarılmış, etrafı dikenli
Ucuz gururlar kibirle övünerek seslerini çıkardı
Utançtan kıvranarak acınası aynalarını yansıttı

Düşen yapraklar gibi serpildi insanoğlunun ender çiçekleri
Bazen kopardılar, bazen sırtlarını döndüler
Eğer uçabiliyorsan onlara söyle,
Tüyleri yanık sayısız kuşlar olduğunu

Kemikler zamanla kuma dönüşecek ve silinecek
Umut sağır kalacak kurşunların çığlıklarıyla
Eğer kimse sesiyle haykırmazsa,
Hiçbiri onlar kaybolmadan bir saniye öncesine dönemeyecek