``Gülüm`` dedim ben sana, meğer sen ölümmüşsün.
Her romanın sonunda ağlatan bölümmüşsün.
Mutlu olmak ne mümkün? Sen bana zulümmüşsün.

___ Taşıdığım kimlikten artık bezginim gülüm;
___ Affetmek Yaradan’a mahsus, üzgünüm gülüm...


Seninki, aç gönlüme çileyi gark edişti.
Vefadan ihanete umarsız çark edişti.
Hatalar affedilir... Seninki terk edişti!

___ Bağış atım şahlandı, koptu dizginim gülüm;
___ Affetmek Yaradan’a mahsus, üzgünüm gülüm...


Vedâ bile etmeden, habersizce kaçan sen,
Mutlulukla aramı arşınlarca açan sen,
Kalp-çekimimi aşıp, nefretime uçan sen!

___ Gözümde bir serçesin, bense kuzgunum gülüm;
___ Affetmek Yaradan’a mahsus, üzgünüm gülüm...


Dünden kalan öfkemi yarına taşıyorsam,
Bir bildiğim var elbet, sabrımı kaşıyorsam.
Ölümden korktuğumu düşünme yaşıyorsam!

___ Yoksa... Çoktan hayattan, candan bezginim gülüm;
___ Affetmek Yaradan a mahsus, üzgünüm gülüm...


Adını anan kalbi hoş görürsem, namerdim!
Sana değmez, bağrıma taş sararsam namerdim!
Acımdan öldüm desen, aş verirsem namerdim!

___ Tahmin etmen imkânsız, öyle kızgınım gülüm;
___ Affetmek Yaradan’a mahsus, üzgünüm gülüm...


Senin bizzat duyup da dudak büktüğün sözler,
Şimdi birçok kişide ne hatıralar gizler.
Sevenlerim var şükür... Çoğu yolumu gözler!

___ Artık sanal âlemde şair gezginim gülüm;
___ Affetmek Yaradan’a mahsus, üzgünüm gülüm...




Ali ERDİNÇ