bir insanın hayatta tadabileceği en acı şarapları tattım ben
en ağır prangalar vuruldu hep ellerime
ağzıma en acımasız eller bastırdı da konuşmak dursun nefes alamadım günlerce
omzumda en ağır sorumluluklar
kafamda en karmaşık düşünceler
kalbimde en yüce sevgiler
aşkların da en ahmakçası belki de
yine de heyecanımın sebep olduğu pırpırlar
lüzumlu lüzumsuz
her daim yanımdalar
bu sandalyede sabaha kadar oturmak mı en doğrusu
yatıp uyumak mı uyuşturmasını dileyerek
yazmak mı söylenecek sözleri tüketene kadar
bağırmak mı en olmadık kalabalıktan en boş araziye doğru
beklemek mi devanın gelmesini davanın görülmesini
kendi iki kişilik davanın savcısı olmak mı
inceldiği yerden kopsun demek mi en ahlaklısı
hadi kızım sil şu aldırmazlığının üstünü kaplamış kiri pası
bekleyedur zamanı ta ki geçip gidene kadar...