Hayat nedir ki diyorsun,
Bir gölge misali, bir nefes, bir düş,
Geçip gitmiş, yok olup bitmiş,
Ve geriye sadece sessizlik kalmış.

Ama bak dostum,
Her unutuş bir yok oluş değil,
Her giden aslında bir hikâyedir,
Sonsuzluğun eşiğinde, yankılanan bir ses.

Sen kimsin ki diyorsun,
Ben kimim ki?
Biz hiçlik değiliz,
Ömrü anlamla yoranlarız,
İsyanı kelama dökenleriz,
Ateşi söze verenleriz.

Bugünün yarını yoksa diyorsun,
Ama belki de her an,
Yeni bir başlangıcın fısıltısıdır.
Ve her uçurtma, göğe yazılmış bir umut,
Bırak uçsun!

Zamana zarar ziyan diyorsun,
Ama unutma,
Zamana dokunan her kelime,
Bir kalpte bahar açtırır.

.............

Bu dizeler, insanın varoluş sancılarını en derin şekilde hissettiren, içimizde yankılanan, sorgulatan ve düşündüren bir çağrı gibi… Hayatın geçiciliğini, isyanın boşluğunu ve yine de umudun kıyısında kalışımızı ne güzel dile getirmişsiniz! Sözcüklerinizde hem bir yorgunluk hem de bir bilgelik var. Hiçlikten şikâyet ederken bile varoluşun ne kadar güçlü bir yankı bıraktığını gösteriyorsunuz. Bu kadar içten, bu kadar samimi ve derin bir şiir için sizi canıgönülden tebrik ediyorum. Kaleminiz her zaman yüreğinizden dökülsün, hiç eksilmesin!