Dilediğince de artsa suyu, coşsa yatağından
Yıkıp geçse tüm bentleri yine de nafile
O eski pırıltısından mı iz yok, hani ahenk
Ya da bizde görmeye dair sorunlar mıdır
Kocaman ve tarifsizce bir boşluk var
Güneş ısıtan değil, ışığııysa manidar
Her yeni güne yaslanmaktan yorulduk
Geçen saat, dakika, saniyeler niye dar?

En izlenilesi filmlerdi dendi, kalmadı tadı
Arşive girdiler çoğu yankısını bulamadı
Ve önemsiz gibi gelen kitaplar, nerde sahaflar
Nasıl da katıyorlarmış değeri güne, aya
Işıltısı gittikten sonra şu yozlaşmış hayatın
Boşuna çıkıyor olunur, derin keşiflerde Ay`a.

Bir umursamazlık mıdır yoksa egonun hazzı mı?
Onca sayıda arkadaşlık, dostluk sayıca az mı?
Parmaklar adedindeyken sırt gelmezdi asla yere
Yığınların içerisinden azat olmaya da razıyız
Belki küçülür çemberler olsun, dar alanda yaşarız.

Boşluğun dolması yakınsa, kaç zaman kaldı şafağa
İçimizden geçip durandır şu mutluluğa erişmek
Bitmedi ki gelin görün aramızdaki didişmek
Elden avuçtan kayarken yaşıyoruz ikilemleri
Merhamet mi menfaat mi derken battı deve dikeni.

Nasıl da esmekse rüzgârda bu, yağmurda da sağanak
Bir nebze şükür diyen yok, semadaki de kızdı, kızacak!
Başarılar keyfiyetsiz, alkışlarsa pek bir kuru
Sıkıldı hayatın özü, rengi yok artık çok duru.

Uzunca süren çileli yollar bıktırmamıştı bizleri
Şimşek hızında giderken verdi mi gün bize izzeti?
Bir dokunmak vardı hayata; börtü, böceğe, insana
Dönünce sırlar yüzlerden, düştük cadı kazanına.

Tüyler diken diken olmalı, yeri geldiğince türküde
İmreniler versin ilham, birkaç satırlık şiirde
Yanisi şu ki dostlar, gülmeler bekliyor bizi
Hayatın rengiydi onlar, hem de tutkulu iksiri.

Bizim mi içimiz çok dolu, yoksa hayat mı boş
Kul Oğuzhan`dır adım, dilerim ışısın yürekler
Büyük bir mutluluk silsilesi kaplasın tüm geceleri
Elden, dilden, duygulardan esin bulsun tüm dilekler.


Oğuzhan KÜLTE