“İnsan, her gün yeni bir senaryoyla başlıyor.
Göremediğin, dokunamadığın,
Senaristin yazdığı metne figüran oluyorsun.” dedi.

İnsan fısıldadı:
“Yaratıcım! Konuş benimle.”
Ve bir serçe ötüverdi pencerede.
Ama insan duymadı.

Sonra insan bağırdı:
“Yaratıcım! Konuş benimle!”
Ve gökyüzü aniden karardı, şimşek çaktı.
Ama insan bu lisanın farkında olmadı.

İnsan etrafını izledi:
“Yaratıcım! Seni görmeme izin ver.” dedi.
Ve göksema yarılırcasına yağmur başladı.
Ama insan seyre daldı, görmedi.

İnsan, gözyaşları içinde söylenmeye başladı:
“Yaratıcım! Dokun bana, burada olduğuna inanmamı sağla.” dedi.
Ve kapıdan koşarak giren çocuğun ona sarılışına kucak açtı.
Ama insan, yaşadığı anı unuttu.

İnsan, titreyen sesle haykırdı:
“Yaratıcım! Bana bir mucize göster!”
Radyoda okunan bir ayet (Yusuf Suresi, 105. Ayet):
“Göklerde ve yerde Allah’ın varlığını,
birliğini ve kudretini gösteren
öyle deliller var ki!
Onlar, bu delillerle sürekli iç içe, yan yana bulunurlar;
fakat üzerinde hiç düşünmeden,
tam bir aldırmazlık içinde onlardan yüz çevirirler!”

Ve insan, ebedi yaşama kadar sustu.