Bir kadın ağlıyordu.
Gözünden düşen kırık anlar, zamanı acıtıyordu.
Dudaklarında titreyen suskunluğu
Unutulmuş dillerle yazılmış, kadim bir duayı andırıyordu.
Bir kadın ağlıyordu, kimse anlamıyordu.

Köklerinden solmuştu kadın.
Omzuna her baktığında
Geçmişin ihanetini sayıyordu.
Gözlerinde yıkılmış bir dünya yaşatıyordu.
Her gidişe, bir şiir daha yakıyordu...

Toprağa kazınmış bir adı
Yüzünü unutan bir mevsimle siliyordu.
Sahipsiz bırakılan duyguların külliyatı,
Solukları geceye gömüyordu.
Karardıkça gece, ölümünden bir şey kaybediyordu.

Kaç ömür tüketmişti arzularının gaybında?
O kapıyı çalsa, kim açardı?
Birkaç kelime fısıldıyordu kadın.
Mezar taşı soğukluğunda...
Bir kadın ağlıyordu, tüm şehir üşüyordu.

Yitirdiği gökyüzünün gölgesinde kaybolmuştu kadın.
Ve ruhunun hapsettiği yıldızlarda...
Yangınları, ebedi bir sürgüne emanetti.
Her adımında zamanın terk ettiği…
Bu acı aşkındı, nerede görse tanırdı.

Issız bir kalabalıktı aşk, kalbine yük ettiği.
Hiç bilmediği ama yitip gittiği.
Her sokağında bir cümlesini kaybettiği.
Suskunluğuyla mühürlediği kitabeydi aşk.
Acılarını harf harf işlediği.

Uzun zaman önce ölmüştü kadın,
Sadece mezarını arıyordu...
Kendi hatalarının toprağında,
Kendi elleriyle gömdüğü aşkın yasını tutuyordu.
Bir kadın ağlıyordu, toprak ağlıyordu.