Geceye astım tenin kokan hüznümü
Tüm kelimeler seferberlik ilan edebilirdi
Bilmeni isteseydim eğer...
Tüm özlemler sana adanabilirdi
Yollarım sana çıkabilseydi eğer...
Satırlarıma sığabilseydi kalan tüm keşkeler,
Dokunabilirdim zihninin dehlizlerindeki suretime...

Hangi çare bu çaresizliğin iliklerine dokunabilir?
Hangi veda bendeki varoluşunu örseleyebilir?
Hangi tebessüm ruhumun depremlerini gizleyebilir?
Sana dair’lerin işgalindeyken varlığım
Ait olduğum yerlerin yabancısı olurdum.
Vuslatı düşlerken kendinden fariğ yüreğim
Ben tüm körlüğümle yokluğunu izler, kahrolurdum.

Ve tekrar seni özlemek günahını işlerdim
Vuslattan yoksun, affı zimmetli bende
Dudaklarınla temas etmiş her harf kendinden vareste
Korkarım bir gün canıma okumasından
Kulaklarıma düşerse biri bile...

Kainatta var olmuş tüm kayıpların sancısı toplanmış,
Kucağımda şimdi.
Ve bütün özlemler adımlarımda
Pusulama gelince, ibre geçmişten
Gururum hala nefes alıyor sanki etten kemikten
Yorgunluğum o kadar büyüyor ki sığmıyor umuduma.
Ki o umudu da defnetmiştim zaten.

Başa çıkamadıklarım inandıklarımmış, yanılmışım.
Bu yanılgı işte benim karanlığım.
Düşüncelerim fazla somut, hissediyorum ama fazla sağır.
Bir gam var.
Şurada...
Fazla kahır...