-taş kime göre sert-


Arkadaş!
Gözün seyiriyor.
Görüyorum kalabalıktan kaçıyorsun.
Duvar kağıtları yırtılıp sökülen odana.
Yarım gece.
Yarım kaşık yağmur. Yarı tok uyuyorsun.

Ama şarkın güya henüz başlamış.
Bir rüya ertesi Üsküdar’da oralarda bir tepede.
Bazen bir avlu dilencisinin avuçları içinde.
Bazen bir vapurun buğulu camından bakarken.
Ve ne denir, deniz yalnız, dalgalar yalnızken.
Martılar çirkinliklerini suya vuruyorlarken.
Arkadaş!

Yüzüne bak, duvardaki yüzüne.
Kapıyı aç, ertesinden korktuğun kapıyı.
Suya dokun, taşa vur ama bir şeyi unutma.
Ahh! ellerinden doğan güvercinler hatrına.
Yeni mi ağlıyorsun ki eşref değildi kimse.
Yoksa kumsalda nedendi ki deniz kabukları bunca.
Ne ki ezeli.
Ne ki hâla.

Arkadaş!
O çocuk da aynasına ağlamıştı.
Çirkinliğine asla.
Şimdi kalabalığa çıkıyorsun görüyorum.
Gözlerini kıs.
Bir şeyi unutma.


"Vozvrashcheniye" için hatıra...