Bazen unutuyorum adımı
Gökyüzüne bakıp dağları düşününce
Bir rüzgâr dokunuyor saçlarıma
Ve ben çocukluğuma dönüyorum


Bazen unutuyorum kim olduğumu
Bir şiirin dizelerinde kaybolunca
Bir kedinin gözlerinde durulunca
Sadece nefes almanın yettiğini hatırlıyorum


Bazen unutuyorum yolları
Ayaklarım bildiği yere gidiyor
Geçmiş ve şimdi
Ve yarın birbirine karışıyor


Bazen unutuyorum acılarımı
Gözlerimde bir tebessüm tomurcuklanınca
Gecenin koynunda
Yıldızlar delicesine dans edince


Ve bazen..
Bütün unuttuklarımın içinde
Bir kelime buluyorum
Şiir olup kalbime düşüyor
Gözlerimi Güneşe çevirince
Sabahın serin nefesinde


Unuttuğum ne varsa
Bir şarkının ezgisinde geri dönüyor
Rüzgârda savrulan bir yaprak gibi
Beni benden alıp uzaklara götürüyor


Bazen hatırlıyorum unuttuklarımı
Bir dost sesi dokununca yüreğime
Bir çocuğun kahkahası yankılanınca
Gökyüzünün sonsuz maviliğinde


Bazen unutuyorum yorgunluğumu
Bir şiir düşlerime konunca
Ve hayatın içinde küçük
Mucizeler olduğunu fark edince


Bazen unutuyorum dünü
Bir dalga kıyıya vurunca
Bir yaprak düşünce toprağa sessizce
Ve rüzgâr saçlarımı okşayınca


Sessizliğin içinde yankılanıyorum
Bir fısıltı gibi gecenin koynunda
Kelimeler usulca dökülüyor içimden
Sonsuz bir Nehir gibi akıyor zamana


Bazen unutuyorum zamanı
Gözlerim bir Martının kanadında süzülünce
Bir çocuğun gülüşü içimi ısıtınca
Geceler günlere karışınca
Fark ediyorum zamanın
Ellerimde eriyip gittiğini


Ve bazen..
Hatırlamakla unutmak arasında
Asılı kalıyorum
Bir kelime olup dökülüyorum kağıda
Rüzgâra karışan bir dua gibi



sevay