KAL DEMEM ARTIK

Bitmiyor bir türlü, kullara kulluk,
Bırakıp gidene kal demem artık!
Uzun bir seferdir burda yolculuk,
Kaybetsen yolunu bul demem artık!

Susmayıp söylesem dertleri size,
Zehir olur şimdi her çaresize,
Sahip çıkmayınca yetim öksüze,
Vicdanı sönene, kul demem artık!

Açılsa gökyüzü yağarken yağmur,
Herkes vicdanıyla yoğrulur hamur,
Duygular coşarken beş başı ma’mur,
Dünya gerçeğini, bil demem artık!

Komşular komşunun, külüne muhtâç,
Şimdi kendisi tok, komşuları âç,
Ne kadar desem de, olamaz ilâç,
Bencil insanlara al demem artık!

Her günah ardından kalır bir hasar,
Gönül tezgahına abdestsiz basar,
Dağıtmak istemez, her zaman kısar,
Kalpdeki zulmeti sil demem artık!

Ne varsa toplayıp, mal mülk edindin,
Kibir, gurur deyip nefsine bindin,
Dünya makamını ebedi sandın,
Şöhrette boğuldun, gel demem artık!

Mal hırsı kör eder kalpdeki gözü,
Her zaman saptırır söylenen sözü,
Ruhunu kaybeder gönlünün özü,
Her gün ağlasanda gül demem artık!

Kimseler güvenmez artık hiç sana,
Hikmetli sözleri attın yabâna,
Nefret doluyorsun, şimdi Tebâ’na,
Kalbindeki kini sil demem artık!

...andelip...