HİCRAN

Hüzün, hicran dolu yılları anarken,
Sevda sonbaharda hazan olup gitmiş.
Kaybettiğim aşkın narıyla yanarken,
Şimdi dostlar bana, düşman olup gitmiş.

Gezerken sessizce derin uykularda,
Kayboldu sevdalar ıssız kuytularda...

Damla damla olur ter yanaklarında,
Demir pırangalar var ayaklarında;
Acı bir tebessüm hep dudaklarında;
Devasız bir derde, derman olup gitmiş...

Hâlâ ufkumuzdan gitmedi karanlık,
Gecenin ardından gelirken aydınlık.

Hazan esmiş bütün güzellik bozulmuş,
Kaybolmuş vicdanlar, inancımız solmuş,
Mert insan kalmamış, her yer namert dolmuş,
Yaşanan hakikat, yalan olup gitmiş.

Artık içimizde bir ateş yanmakta,
Kalbimizi delip ruha dayanmakta.

Şimdi kalbimizde parlayan sırâçlar,
Sevdalara sîne açmakta yamaçlar;
Renkli yamaçlarda yemyeşil ağaçlar,
Ümit kervanıyla talan olup gitmiş.

Gitmiş, gelmez artık, şimdi çok uzakta,
Bekliyoruz her an hülyalı şafakta...

...andelip...