yüzümde taşıdığım

dünya alfabesini ezbere bilsem
anlatamıyacağımı biliyorum
yarınlara açılan kapıydı
beni tamamlayan varlığın

bir hoşçakal bile demeden

hani gümüş yıldızlar serpilen
şu birikintilerimiz sahilimiz olur
gazete kağıtlarından yaptığımız
kayıklar kıyıda dururdu

maziyle ilgili
bir ucu boş kalan tahterevalli
burnumun ucunu sızlatır
çocuk sıcaklığına sığınırım

kalıcı bir darbe izi
yüzümde taşıdığım
kırık dökük durum
beti benzi atmış
rengi ruhu uçmuş yıllar

ilk günümüzden
gizli buluşmalarımızın olduğu
gezdiğimiz sokak aralarına
mevsim sonbaharı işliyor

her şey karma karışık
alt üst oldu

içimi burkan
sana eskiye ait ne varsa
hepsini çıkarıp havaya attım

yalnızca sessizliğinin resmi
inanılmaz gözlerle bakıyoruz
çekmeyen bir soba gibi
tütmeye başladım

yanağıma süzülen ılık süretin

bedenimi kökünden dinamitleseler
canım böylesine yanmazdı

günün birinde çıkıp gelirsen
çok değerli bir kaç saniye içinde
üstünden kendini boşluğa bıraksam
gölgenin izleri olan dünya alfebesinden

damar Orhan özgül