Vurdum yine kalemi kelama;
Bunları konuşarak anlatırdım ama,
Kusur benim sözlerimde değildi,
O açmadı bile, kulağının tıkalı tarafını..

İnsan nasıl anlamazdı bu kadar çırpınışı?
Aşkıma bir damla umut kondurmadı.
O anlamadıkça büyüdü yangınım,
Tuttum ateşin korunu,
Sabır tesbihi dizdim, yakut rengi alevden..
yine anlamadı..

Kapıları vurup, kapattı yüzüme.
Görmemek için yumdu gözlerini,
Birde dönüp sırtını,
Hayellerime uğramamak için, yolunu değiştirdi.
Ben o eşikte ölüp ölüp dirildim,
Yine anlamadı..

Sen hiç onun baktığı yerleri kıskandın mı?
Ben onun sevdiği şarkıları, söylediği isimleri,
Yarasına sürdüğü merhemi,
Ona bakan gözleri kıskandım..
Yine anlamadı..

O maviydi,
Yaşanmamış hayaller, ömründen ne alabilirdi?
Kaldırdım bütün renkleri,
Mavi bir kuşak yapıp, astım gökyüzüne.
Kardım dağları bulutlara, uladım toprağı denizlere..
Yine anlamadı..

Uzardı gittiği yollar;
Sessize aldım zamanı,
Serçelere bağlayıp trenleri,
Kopardım yeryüzünden, demir rayları,
Eğip, büküp, ellerimle Bergüzar sundum..
Yine anlamadı..

Üşürdü bazen, yaz geceleri;
Temmuzu ekleyip, Ağustosa,
Yaktım diğer mevsimleri.
Ne yol kaldı gitmediğim,
Ne zehir kaldı içmediğim.
Heyecandan titreyen yüreğimi,
Dolanan dilimi, sürgün ettim.
Yine anlamadı..

Sen GÖNÜL’sün yarasın dedi,
Bendeki yarayı hiç göremedi.
Tek tek budadı mevsimsiz bağlarımı,
Kuru otlar dururken, kesti yemyeşil dallarımı.
Gönlümde sen ol, yaramda dedim.
Yine anlamadı..
Yine anlamadı..