Beden ruha giydirilmiş bir elbisedir.

Yunus Emre kendini tanımlarken
''Ete kemiğe büründüm
Yunus Diye göründüm'' der.

Beden ve ruh arasındaki ilişki bazen bir dengeyi, bazen de bir çatışmayı temsil eder. Beden dediğimiz elbise, ruhunu arayışında bir engel mi yoksa bir destek mi olduğunu anlamak güçtür. Bedeni hissetmek, duyguları yaşamak, dünyaya dair her şeyi algılamak kolaydır, ancak ruh, bedeni aşarak bir başka boyutta varlık gösterir.

Ruhun en özgür hali, bedene sığamayacak kadar geniştir.
Ama bedensel dünyanın kaygıları, acıları, zaman zaman kendini kaybetmiş hissettirir.

Bedenin her ihtiyacı, ruhu bir şekilde yakalar; açlık, yorgunluk, acı vb gibi.
Ancak ruh, bu bedensel sınırların ötesinde bir başka gerçeğe de ulaşmak ister.

İşte tam da burada şairin şu sözleri devreye girer;
''Fani olana sırtımı dönünce O’nda kendimi buldum''

Sevginin eksikliği ruhsal bir boşluk oluşturur insanda.
Sanki varlık, bu eksiklikle daha da derinleşmiş, bu boşlukta daha da çok kaybolmuştur.

Fani olana sırtını dönüp gerçek olanda bulmak bu boşluğun karşıtı bir harekete dönüşür. Gerçek olana yönelmek, bedensel olanın ötesine geçmek demektir. Fani olan her şey geçicidir, bir süre sonra kaybolur, yok olur. Ama gerçek olan, özdeki sevgi, bağ, anlayış, kendilik her zaman sonsuzdur.

Eyvallah.
En içten tebrikler.