Durgundu gözleri
Hep bir noktaya bakardı
Toplardı bütün özlediklerini geceleri
Toplardı bütün alemi bir noktaya;
Sorar gibi bakardı…

Bilirdik hepimiz;
Sonrası olmazdı, öncesi gidenin
Yine de ister gibi yapardık, ayıp olmasın diye yaşamak
Biraz tebessüm, biraz saygı
Birkaç gül açsın ömrün satır aralarına
Birkaç damla can suyu susamışlığa
Dağılsın etrafımızdan dumanlar, korkarak
Biraz ışık…
Ayıp olmasın diye yaşamak...

Sevmezdi konuşmayı
Hiçbir duygu sığmaz derdi bir zindana
Bardaktan ummanı seyretmek gibidir kelimeler
Ve eklerdi;
Heceler…kırgın takvimlerin artığı,
Hangi söz anlatır zamandaki yırtığı ?


Kızardı en çok, yitik kent masallarının
Hayalet vicdanlarında kaybolmuş,
Erimiş, sömürünün şarapnellerinde
Benlik savaşlarında mağlup,
Kayıtsız bir baykuş tüneyişindeki insanlarına...


Dinlerdik, dev dalgalar vurduğunda tokadını
Bir zaman…
Kerbela’nın gözlerinden
Ya da hürmetine şairlerin
Ve adanmışlıklarında binlerce aşığın
Aklanacaktı dünya...
Bir gün yıkayacaktı paslarını
Temizleyecekti hüznün bir sınır ötesi cinneti yaslarını...


Gitmek, her insanın kaderiydi
Arda kalanı keder...

Bir gün...sessizce...


Noktalardan sonra büyük başlardı
Yazgının zamirleşen dudaklarından sancılar
Ve yaşam; isli bir aynanın aksinde,
Şiir denildiğinde akla gelenlerdi...

12.02.2025