Kabil’in Habil’e olan öfkesi hiç dinmemiş
Yaratıldığı o günden, bugüne hiç sönmemiş
Keşke diyorum n’olaydı haram elma yenmemiş
Bir hikmeti vardır sen sus, ey yüreğim. diyorum
Meçhule giden bir yolda, sessizce yürüyorum.

Şiirler yazıyor ruhum, her gün farklı biçimde
Cevapsız sorular gizli, her bir kıta içinde
Kusursuzluk arayan bir, günahkâr var içimde
Nefsim şeytanın emrinde, hissedip görüyorum
İmânımla çepeçevre, bir duvar örüyorum.

Bir duvar ki, yıkılıyor küçük bir nazar ile
Haramlar çabuk iniyor, gözden akıp gönüle
Affet Allah’ım! sözleri akın edince dile
Utancımla, tövbelerin cebine giriyorum
Kendini yakan mum gibi, eriyor, eriyorum.

Nûrfânî’yim, Bâki olan padişaha kul benim
Zamanın basıp geçtiği eskimiş bir çul benim
Kerem olmak haddim değil, arta kalan kül benim
Bütün varlığımı ey yâr! Yoluna seriyorum
Pür-i pak aldığım canı, kirlettim veriyorum.


Nuriye Akyol/4/2/2025


Görsel alıntıdır.