(Bir Masaldan Gerçekliğe Yolculuk)

Anladım ki, hayat bambaşkaymış
Masallar dinlemek küçücük yaştaymış...
Bir zamanlar, çocukken, düşlerim vardı
Renkli, parlak, uçan balonlarla dolu,
Ve her bir adım, bir umut, bir arzu...
Küçük bir kalp, büyük hayallerle atardı,
Ve her yeni gün, güneş gibi doğardı...

Bana derlerdi: “Hayat güzel, neşeyle dolu,”
Gözlerim parıldar, dünya hep mutlu…
Küçükken, masallar içindeydim ben,
Beyaz atlı prensler, kırmızı başlıklı kızlar,
Düşlerimde uçardım pembe bulutlardan,
Kayıp krallıkları bulur, parlayan yıldızlarla düş kurardım..

Ama zaman ilerledi, yaşlar birikti,
Her şey değişti, hiçbir şey aynı kalmadı...
Hayat, masallardan farksız görünse de
Bazen masallar bile gerçeğe dönüşürken,
Gerçek hayatta bir hüsrana,
Bir yaraya dönüştü…

Bir sabah uyandım, gözlerim ağır,
Kırmızı başlıklı kızın hatıraları kaybolmuş,
Ve ormanın derinlikleri çok daha karanlık…
Masallar bitti, gerçeğin soğuk yüzüyle karşılaştım,
Zaman, bir gecede büyük olmuştu.
Bir zamanlar sevdiğim her şey solmuş,
Ve ben, içimde kaybolan o rengi bulmaya çalışırken,
Her adımımda biraz daha uzaklaşmışım...

İlk zamanlar, dünya pembe bir masal gibi
Kocaman, uçsuz bucaksız bir oyun alanıydı…
Ama büyüdükçe, taşlar keskinleşiyor,
Düşlerim daha az parlıyor, daha az sayıklıyordu…
İçimden bir ses diyor: "Büyüdükçe acı gelir."
Evet, her yaş bir kayıp, her kayıp bir ders.
Bir sabah, rüyaların içinde kaybolduğumu fark ettim,
Ve gözlerim, hiç olmadıkları kadar kararmıştı...

Zamanla gözlerim büyüdü, masallar küçüldü,
Ve ben, her yeni uyanışla,
Bir önceki kadar masum olmadığımı fark ettim
Hayat, bir zamanlar çocukken gözlerimle gördüğüm gibi değilmiş…
Gülmek ve ağlamak, hep bir arada,
Bazen bir arada, bazen bir tek başına!
Büyüdükçe gözlerim daha çok dertle doldu,
Ve kalbim, bir zamanlar kaybolan umutların gölgesinde…

Şimdi düşünüyorum da, her şey bir masal gibi…
Ama gerçek, masalların sonunda bitmez,
Gerçek, her an içinde yaşadığımız,
Her adımda düşlediğimiz bir yolculuk gibi…
Büyümek, bir kayıp değilmiş,
Bir keşifmiş!
Küçükken gördüğüm ışığın,
Bir fırtınaya dönüştüğünü gördüm.
Ama bazen en karanlık anlarda
Yeni bir güneş doğarmış,
Ve ben, bir zamanlar kaybolan o yıldızları
Yine bulabilirmişim…

Büyüdüm, ama içimdeki çocuk kaybolmadı,
İçimdeki masallar, karanlık gecelerde
Işıksız kalmış köşelerde saklanır oldu.
Ama onlara ulaşmak zorlaştı,
Zamanın hızlı adımlarıyla…
Büyüdükçe her şeyin daha derin anlamlar taşıdığını fark ettim,
Ama hala masallarda bir parça vardı,
O masallar ki…
Hayal kurmayı, sevgiyle kalmayı
Ve hep bir umutla ilerlemeyi hatırlatıyor…

Anladım ki, hayat bambaşkaymış
Masallar dinlemek küçücük yaştaymış…
Ve ben, çocukken her şeyin doğru olduğuna inanırdım,
Ama şimdi, bir yetişkinin gözlerinden bakınca,
Her şeyin gölgeleri daha belirgin…
Ama yine de, masalların içinde gizli bir şey var,
Beni tekrar o masal dünyasına götüren,
Her gün biraz daha keşfettikçe büyüyen bir güç…

Büyümek, bir kayıp değilmiş,
Masallar bir zamanlar yavaşça bitti,
Ama her son bir başlangıçtır!
Ve şimdi, hayata daha derin bir anlam katıyorum,
Çünkü anlıyorum ki,
Hayatın masallarından alınacak çok ders var,
Ve gerçek bir masal,
Bir kalpte sevgi ve umut bırakır,
Hep bir adım daha ileriye götürür.

Şimdi…
Masalları, büyüdüğüm bu dünyada
Biraz daha gerçek kılabilirim,
Ve belki,
Çocukken düşlediğimiz dünyaya bir adım daha yaklaşırım...

Erol Kekeç/04.02.2025/Ümraniye-Sancaktepe/Metro-İST