İnsanlığı kan tutmuş, akan kanı kim tutsun,
Gözlerinin neminde acını Hây uyutsun...



Gözlerinin neminde acını kim uyutsun
Sabır taşı misali kim dayanır zarına

Tut ki beni kan tutar, akan kanı kim tutsun
Külfetinin içinden düşerken efkarına

Asırlardır beklenen sen o muştu, o kutsun
Yazgındaki çizgiler set çekmiş vakarına

Okşa yetim saçını matemini unutsun
Abı-hayat tadında dalsın umutlarına

Dağlanmış bir yüreği hangi öğüt avutsun
Ben ölürken yâr için, âlem gider kârına

Gözlerine ah inmiş yaşlılara okutsun
Bozulur meçhul büyü umut varır yarına

Felek der çemberimden geçemeyen kan yutsun
Mil çekeydim dönerken çemberinin arına

Tutunduğum tek dalsın, içimdeki umutsun
Ey kalplerin sahibi kavuştur baharına
*