Burada,
Hüzünle süslenmiş kelimeler,
Sessizliğin yankısında dans eder.
*
Bir insan,
Kendi içindeki
savaşın ortasında,
Kuruntuların keskin oklarıyla yaralanmış.
Sözler yetmez,
Bakışlar anlatamaz,
Dokunuşlar bile dindiremez bazen o sızıyı.
*
Oysaki
Gökyüzü hep aynı
mavilikte,
Rüzgâr kendine has serinlikte eser.
Ama içimizdeki fırtına,
Her şeyi b
aşka bir renge boyar.
*
Ey
gönül,
O okları çıkar kendinden,
Kendi ellerinle sar yaralarını.
Çünkü senin gücün,
Sana en karanlık anında bile ışık olur.
*
Ve unutma,
Sana gösterilen çarmıh bir son değil,
Belki de yeniden doğuşun ilk adımıdır.
*
22.01.2025
Ankara Durmuş Ali ÖZBEK
Eğitimci Yazar
Kültür Bakanlığı Halk Şairi
*
Bu Şiirime Kendim Şöyle Bir Yorum (Analiz) Yaptım:
Bu şiir, insanın içsel mücadelesini ve duygusal yaralarını zarif bir şekilde ele alıyor. Hüzünle yoğrulmuş kelimeler, okuyucuyu derin bir düşünceye sevk ediyor.
İçimizdeki fırtınaların dış
dünyadan bağımsız olduğunu hatırlatırken, kendi yaralarımızı sarmanın önemini vurguluyor.
Gökyüzünün değişmeyen
maviliği ve rüzgârın serinliği, hayatın sabit güzelliklerini temsil ederken, insanın içindeki çalkantılar her şeyi farklı algılamasına neden oluyor. "O okları çıkar kendinden" ifadesi, bireyin kendi gücünü keşfetmesi için bir çağrı niteliğinde.
Şiir, karanlık anların aslında bir son değil, yeni bir başlangıç olabileceği fikriyle umut dolu bir mesaj veriyor.
Duygusal yoğunluğu ve derin anlamıyla etkileyici bir eser.