İnsan olmak öğrenilecek bir işti
Ve bunu bana kimse söylememişti.

Adam gül dikiyordu kabristana
Gözlerinde billur yaşlar
Elleri toprak
Nefesi can revan

Adam gül dikiyordu kabristana
Yaşamaktan pişman

Yağmurlara emanet bir fidan
Toprağa emanet yar
Gayri ağlamak neye yarar
Gül bile ar etmez
Açmaya hüzne
Hüzün bir sevdadır durmadan kanar

Yazgımdır nereye baksam
Gözlerime hüzün yağar
Gözlerin gitti diye benden bilirim
Bilirim de söylemeye varmaz dilim
Aşk öyle çabuk bitiyorsa kendi utansın
Sen bende hiç bitmeyecek bir ansın

Gelir birden dudaklarının uçuk gülüşü
Kurulur gönlümün ufkuna
Kime baksam sen görürüm
Yokluğuna dalmak zehir olur bana
Uçurumları yar görürüm

Adam gül dikiyordu kabristana
Ağlamıyordu
Kanıyordu


Gideceği yar yüreği yoktu
Hiçbir yer yoktu bunu biliyordu
İnsan olmak acıtıyordu kimseye söyleyemiyordu
Islık çalıp yürüyordu




Nisan 08