bir gün,iki satır  yazıyla müşkilim düşerse ellerine
bilesin,ki canımı yatırmışımdır ustura keskinliğine
(ve sakın üzülme)
değil  ateşin  közünde,değil körün gözünde
beni kendinde ara  yâr kendinde .... ... ..
ben artık  yüreğinin üzerinde  yürüyen  biriyim
(hücreler evim oldu)
maltalarda  yürüyüş  yolum oldu
eskisi gibi rüzgârlarda efil  efil değmiyor yüzüme
ve canım tutsak olmuş hapislere
___çekil diyemiyorum  bulutlara
engel olma diyemiyorum  mavi ile güneşime
( düşüyorda dilime )
gör’ki  engel oluyorum öfkelerime
şerh gibi  öyle bir umut koydun ki gönlüme
bir gün sana  kavuşurum ümidiyle
razı geliyorum  ben bütün bu çileye
sesimi çıkarmıyorum beni üzenlere
çünkü,
zaman  geçmek bilmiyor koyu karanlık köşelerde
____açın diyesim geliyor  pencereleri
gülümün kokusu  girsin demek istiyorum hücreme
kendimi  buluyorum kan kırmızısı gözlerin  işkencesinde
(biraz daha dirensem)
neredeyse (  elleriyle  dokunacaklar kalbime )
sana bu mektubu soğuk bir mapushaneden yazıyorum
ve tepeden tırnağa yontulmamış bir kederle
toprağım yandı ,ruhum  yandı gülüm
bedenim düştü  yerlere
artık bu saatte,beni sevsende bir ( sevmesende)
___her gece ölümü kokluyorum
ve,gücüm yetmiyor  artık ümidi  beklemeye
bıraktım ipin ucunu  leylim
artık, yüreğinin üzerinde  yürüyen  biriyim
beni benden değil (..)
beni kendinde ara  kendinde ....!!
___
LESKÜY NARUT