Öncekilerle birleyemediğim yeni bir satır daha...
Yine ayrık.. Alelâde, sayfanın bir kenarında...
Kelimeler el ele tutuşunca uzun uzun anlatırım sandığım o ilk an yanılmışım...
Yanıldığım yerden, her sabah, zihnimde tuttuğum bir ormana doğruluyorum.
Kaybolmuşluğumun en yeşil tonu gözlerimden ciğerlerime akıyor...
Her sabah ben, benden habersiz düşüyorum aynı yola...
Her dönüşüm o denli akşamlı, soğuk, ıssız...
Yitip gitmiş beynimin bir yerlerinde huzur, huzur bulamıyorum.
Huzur...
Hızır gibi yetişse ya bana...
Umut yokluyorum zayıf nabzımda,
Anımsadığım simalarda,
Yazın günışığında,
Taze ekmek, karpuz kokusunda bile yok!
Hiç yok!
Hiç olmamışçasına yok...
Baskın gibi baskın yapıyor deniz kokusu ruhuma ruhuma!
Artık göğsümde canlanmıyor dalga sesleri; hafif esintisini almışsa da yanına.
Yoksa ince bir hırka atmaz mıydım omuzlarıma?
Denizin sesine uzanmaz mıydım sırtüstü?
Sigara dumanım kaybolmaz mıydı ay ile dalgaların dansında?
Silinmemiş olsa daha güzel bakmaz mıydım o yüzlere?
Karpuz değilse üzümü katık etmez miydim taze ekmeğe?
Kenara çekilmez miydi?
Günışığıyla barışık tümleçten tüllerim.. Perdelerim..
Ama yok!
Çok bilinmeyenli bir yerlerdeyim...