Sarılmışım aşk ipinin ucuna, ellerim kan revan.
Yitip gitti ne varsa düne dair, yok tek bir kelam.
Işığını izledim durdum, vazgeçmedim tek bir an.
Alemler, alimler gördü ben hep avam..

Bir öyleyim bir böyle, geçip gidiyor günlerim.
Sanki bir ben kalmışım, hesabı tamam herkesin.
Elinde nurdan bir ışıkla olmayan şeyhimi özlerim.
Eteğinden tutunca sanki çıkacak felahıma izin...

Layık olmak ne mümkün, fazlından nasiplensem.
Keder içinde yitip gideceğim kalkacak ortadan gölgem.
Acziyet gerçeğim, ecel takibinde her an ensem.
Dönmüşüm arkamı düne, şükrümden çok keşkem...

Miskin düştüm, miskin giderim bu yollardan eyvah!
Belki bedenim soğur, gözlerim solar bir sabah.
Beş para etmez kabirde pişmanlık ah-u vah.
Mizanda müflisliğe koşma nefsim, ol artık iflah!

Her göçüp gidenle yürekler parelenir.
Bir gün sana, bana da sır perdesi aralanır.
Kokuşmuş dünya gözönüne serilir.
İyi isen iyi ile; kötü, kötü ile bilenir.

Pişmanlığın tekerinde döner döner durursun...
Ahdini bozar, tövbeden dem vurursun.
Şeytan tası almış eline, yanar kavrulursun.
An için aldanır; şahadetten  olursun!

Piştim de oldum sanma, etme nefsine düşmanlık!
Dünyada sefa sürene ahirette yok padişahlık!
Mahmud-u Muhammed’e verildi en büyük imamlık.
Hira eteklerindeki Hatice’nindir en hakiki evliyalık... ❤