Bu şehir Yutuyor beni

Bu şehir,
içime gömülen bir yük gibi,
ait olmadığım sokaklarında kayboluyorum;
duvarları çatlamış binalar,
her köşe başka bir hüzünle karşılıyor beni.

İnsanın gitmek istediği bir yeri olmalı,
düşlerinde yeşeren alabildiğine yeşile tutan bir bahçesi,
rüzgarın taşıdığı hatıralar gibi,
bir anı peşinden koşar gibi;
belki de bir deniz,
mavinin kucağında kendini unuturcasına
Kıyıyı okşayan dalgaların sesinde bulmalı kendini,
belki de, bir limanda bulmalı kendini.

sert fırtınalarda sırtını dayadığı birileri olmalı,
güçlü,
sarsılmaz bir bağla göğsüne yaslanabilmeli
bir çocuk mahçubiuetiyle,
gözlerinde mavi kadar sonsuz
yeşil gibi derin bir sıcaklık olmalı,
Acılarını unutmalı,
dünyaya isyankar kollarında kaybolmalı
bir dostun sıcak sözleriyle sarmalı,
bir ev, bir yuva olmalı.

buradayım,
Ve bu şehir yutuyor beni,
İrin kokan mahsenleriyle,
Pas tutan demir parmaklıklarıyla hapsediyor beni
Ben ve benden olan ne varsa.
içimde bir boşlukla
ulaşamayacağım bir gökyüzünün
karanlık boşluğunda sallanıyorum,