Kendimi sessize aldım ve dinliyorum
Keşkelerden uzağım, hayatı bir tercih olarak değil mecburiyet niyetine kucaklıyorum.
Her cümle başka bir başlangıcın haberidir içimde
Bunu kendimde hissediyorum
Küçücük mutlulukların bile yaşanamayacak kadar az olduğu bir dünya burası
Bunu da biliyorum
Artık veda yollu hoşça kallara sığınmak yerine
Yüzleşerek iniyorum kendi derinliğime
Hiç gelmeyecek hoş gelişleri düşlüyorum
Düşüncelerimde
Şekillenmiş bütün gerçekler Rene Magiritte’nin en ilginç eserinde
Kim susabilir ki, susmayı özlesemde
Çokça susacak hatıra biriktirdik oyse bir yerlerde
Bencil kibirli dünyaların uzağında
İklim geldi dayandı karakışa
Yedi gün daha var sonbaharın son dakikalarına
Avcumuzda biriken acılar,
Derman oluyor yaralarıma
Dalgın bakışlarla başlıyoruz hal hatır sormaya
Düşündükçe susmak geliyor içimden
Damarlarımda tükenmez bir özlem
Benimle susabilir mi zaman?
Kendimi ölçüyorum yığınlar içine atıldan
Yorgunluğumun sınırlarında
Bir şair sabırıyla …
Bu, bir sigara içimlik an olsa da
Hayatın sırtıma vurduğu sayısız damgalarla
Hiçbir dile gerek duymadan
Konuşabilsek kirden ayrılmış duygularla
Tutunaayanlarda gelsin girsin kardeşçe kolumuza
Birlikte soluklanmak adına
Naifliğin, duruluğun, aydınlığın aktığı
Nurlu yüzler arasında
İncelikle serpebildiğin insanlığın
İncelikle bir bağıra bastırılabiliyorsa
Alıp koymak gerek bunu başucumuza
Bunları özlerim yürekten
Kendimi sessize aldığımda

Sosyolog Hasan Hüseyin Arslan, Frankfurt am Main, den 16.12.2024