Yıkayarak asmak vardı suları,
Aydınlığa ulaşana dek,
Mübalağasız ve insanca…
Cümleler yarım kalmamalıydı,
Gerçekleri haykırırken,
Heceler düşmemeliydi gölgelerin arasına.

Akıl etmeliydi insan,
"Korkma!" derken bile,
Kırılmalıydı zihinlerdeki kelepçeler.
Haktan söz eden münafıklar,
Haktan bu kadar uzak olmamalıydı.

Bir hiçliğin ortasında,
Pervasızca dolaşan gölgeler,
Kamufle olmuş yalanların ardından,
Işığı arıyorlar,
Güneşi balçıkla kapatarak.

Söz, yankılanmalıydı boşluklarda,
Suskun dudaklar yerine,
Gerçeği haykıran bir rüzgar olmalıydı.

Gözler perdelenmişse,
Görmeyi öğrenmeliydi insan,
Çamurun içindeki cevheri,
Küller altındaki koru.

Yarım kalmış cümlelerden,
Tam bir aydınlık doğmalıydı.
Gölgelere inat,
Hakikati bulmalıydı zihinler.

Hangi zincir ki,
Kalemi durdurabilir?
Hangi karanlık ki,
Işığı saklayabilir?

Toz bulutları içinde savrulan bir hayal,
Bir siluet,
Ve hâlâ akıl etmeliydi insan;
Düşmeyecekse heceler,
Yarım kalmamalıydı cümleler.

Selma Çanakçıoğlu, 14 Aralık 2024