Ne güzel bir şiirsin sen
Beyaz
hecelerin
Askıda kalmış kelimelerin
Hoyratça, salaş
Dolaşıyorsun beynimde
Yırtık pantolonumun dizlerinde
Lekeli kalmış kelimelerin
Oysa ki yeni yıkamıştım
"Omo lekeyi söker" dediler
Ama yüreğimdeki kederi
Neyle ovarım demediler
Siyahtı kalemim
Mürekkebi damladı
Yazacak cümlem ağladı
Bu aralar
Sarhoş muyum, ne?
Avare.,
Sokaklarında geziniyorum şiir
Seni demliyorum
Efkarlıyım
Dağıtıyorum satırlarını
Islanacaksın diye korkuyorum
Sokaktan geçenler
Gülüyorlar bana,niye?
Aklımda kalanlar
Bana kalsın
Söylemiyorum kimseye
Sana şiir olsun
Bir toplayabilsem aklımı
ZAMAN yalnızlığa koşuyor
Yakalıyamıyorum
Hiçliği her şey yapan
Sensin sen
Ama hep eksik
Hep yarım
Ve işte böyle,böyle
İnsan insandan üşüyor
Göz göze gelince
Titriyor ruhum
Sarılmak uzak
Bir hayal gibi
Konuşmaksa sessiz
Bir kuyunun dibi
Kim bilir
Belki de insan
Kendi içinden
Soğuyor en çok
Kelime ararken kayboluyor
Cümle kurarken yoruluyor
Bir el uzansa diyorum
Kırık
hecelerimi toplasa
Ama herkes
Kendi suskunluğunda
Herkes kendi
Kışında donuyor
İnsan insandan üşüyor
O boşluk dolmuyor
Hiçbir nefesle
Gözlerin gözlere değse bile
Orada bir duvar
Görünmez, sessizce
Üşüyor insan
Oysa ateşler
Yakıyoruz içimizde
Ama kimse
Göremiyor o alevleri
Herkes kendi dumanında
Kaybolmuṣ gizlice
Belki de çözüm
Susmak değildir
Belki bir gün kelimeler
Yeniden uyanır
Ama bugün
Sadece üşüyoruz biz
Şimdi söyle bana şiir
Bizi bu soğuktan ne kurtarır?
Söylenmemiş bir cümle mi
Yoksa yitirilmiş bir sarılma mı?
sevay