İlk günün sabahı sızısı başlar;
Aldığım her nefes buhrandır dayı…
Durdurak bilmeden dökülür yaşlar;
Gerisi, kar, tipi, tufandır dayı…

‘Anne’ dersin yutkunarak, boşuna;
Feryat etme, Rabbin gitmez hoşuna;
Sarılırsın, toprağına, taşına;
Yazısı rahmani fermandır dayı…

‘Büyüdüm’ demesin annesi olan;
Huzuru, şefkati, sevgiyi bulan;
Bir varmış bir yokmuş diye kaybolan;
Dünyanın durduğu zamandır dayı…

Öptüğüm elleri, derde şifaydı;
Gülüşü zor geçen günde sefaydı;
Karnımı doyuran tek o sofraydı;
Çekilmez yüklerim, yamandır dayı…

Mutluluk namına haraç istemem;
Yürekte yeşermiş ağaç istemem;
Tabip kaleminden ilaç istemem;
Dertlerim derdine dermandır dayı…

Anası sağ olan tutsun elinden;
‘Of’ bile çıkmasın günah, dilinden;
Ayrı olmaz dikenleri, gülünden;
Hasretin dul eşi, hicrandır dayı…

Bacı, gardaş, yar dediğin nedir ki;
Ciğerimde kor dediğin nedir ki;
Çeken bilir, zor dediğin nedir ki;
Annesiz geceler hüsrandır dayı…

‘Anne’ der mi bundan böyle dudağın;
Gün görür mü sırılsıklam yanağın;
Evin, barkın, gezdiğiniz sokağın;
Virandır, virandır, virandır dayı…

Ali ALTINLI – 26.11.2024
Saat: 14:50