Yüreğim buz gibi çok üşüyorum
Bu şehrin ayaz’ı dondurdu beni
Çırpındıkça daha çok düşüyorum
Hayat hep en başa döndürdü beni.

Gidenler bir daha geri gelmezmiş
Canım dediklerin kıymet bilmezmiş
Dünyada garibin yüzü gülmezmiş
Yalancı baharlar kandırdı beni.

Mevsimsiz vuran bir kışta kayboldum
Bitmeyen hayalde, düşte kayboldum
Daha ilk adım da, başta kayboldum
Dünya yavaş yavaş sindirdi beni.

Cahildim, dert, keder benden kaçardı
Hergün penceremi umut açardı
Gönül kuşum yükseklerden uçardı
Vurdu kanadımdan indirdi beni.

Çok şey istemedim, azımı aldı
Balında gözüm yok, tuzumu aldı
Toprağından geçtim, tozunu aldı
Kuru çul üstüne kondurdu beni...

Her selâm verene dert anlatılmaz
Muhannet elinden lokma yutulmaz
Gönüle yük olan elle tutulmaz
Alevsiz dumansız yandırdı beni.

Hayat ağacında soldu yaprağın
Koptu dünya ile var olan bağın
Ecel dedi: seni bekler otağın
Bir tahtırevan’a bindirdi beni.

Nuriye Akyol
16/11/2024

USTA Kalemden inciler:

Ne hayaller kurdum gerçek olmadı
Gerçek dost olanlar beni bulmadı
Artık güvenecek kimsem kalmadı
Ne dersem olacak sandırdı beni
___ Şükrü Atay (Türkmenoğlu)

Görsel alıntıdır