Hatırlar mısın ilk kez rastladığımız o anı?
Umutların söndüğü, hayallerin yalanı.
Kederin gölgesinde, yalnızlığın koynunda,
Hayata küskün, çaresiz bir yabancıydım o anda.

Yüreğimde derin yaralar vardı,
Tüm inancımı yitirmiş, insanlardan kaçardım.
Sevmeye tövbe etmiş, kendimden vazgeçmiştim,
Karanlığın içinde, kaybolmuş bir bendim ben.

Bir gemi misali, pusulasız bir denizde,
Nereye gittiğimi, nereden geldiğimi bilmezdim.
Tükendiğim bir anda, umutsuzluğun derinindeydim,
Tam da o anda, sen çıktın karşıma birdenbire.

O duruşun, o bakışın, ruhuma dokundu,
Gözlerin, karanlığıma ışık oldu sonunda.
Gülüşün, kalbime umut serpti yeniden,
Yüzündeki tebessüm, bana mutluluk getirdi hemen.

Yüreğimdeki yaraya, umut tohumları ekildi,
Kalbim yeniden can buldu, soğuk günler silindi.
Rengarenk çiçekler açtı, ruhumun bahçesinde,
Tüm dertlerim kayboldu, yolumu buldum sayende.

Benimle gülen, benimle ağlayan can,
Beni benden çok seven, umutlar bağlayan sen.
Ömrünü ömrüme bağlayan,
Tek gerçeğim olan canıma can olan

Ne güneşin aydınlığı, ne ayın parlaklığı,
Hiçbiri hissettiremedi bana senin sıcaklığını.
Gerçek aşkı, gerçek sevgiyi, sende buldum ben,
Seninle bir ömür tek nefes, canım sevgilim sen.