Ne zormuş meğer, saklamak içindeki yangını,
Gözlerin nemli, yüreğin kan ağlarken, susmak zorunlu.
Dışarıdan bakanlar, "ne kadar da kayıtsız" derler,
Bilmezler ki, evlat hasretiyle her gece ruhun nasıl kavrulur.

Gece gündüz didindim, sizler için harcadım ömrümü,
Evlatlarım, neden unuttunuz babanızı?
Çınar ağacıydım, dallarım kırıldı, yapraklarım soldu,
Gözlerim yolda, kokunuzu arar oldum.

Evlat özlemi, bir hançer gibi saplanır her an kalbime,
Allah’ım, sabır ver, dayanma gücü ver bu çaresizliğe.
Zalim hayat, aldı sizi benden, her gün ağlatır beni,
Bayramlar sensiz geçti, ellerim yetim kaldı.

Gözlerim yollarda, hasretle beklerim döneceğiniz günü,
Sizsiz geçen ömrüm, mutsuz bir sonla bitiyor.
Ruhumun çığlığı yankılanır bu sessiz evde,
Evlatlarım, dönün artık, baba yüreği dayanmaz bu acıya.

Hatırlar mısınız bilmem, küçücük ellerinizle tuttuğunuzu ellerimi,
O masum bakışlarınızı, "babam" deyişlerinizi özledim.
Her gece dualarımda, adınız fısıldanır dudaklarımdan,
Rüyalarımda bile, sizi ararım çaresizce.

Biliyorum, belki de hak etmedim bu yalnızlığı,
Belki de hatalarım oldu, affedin beni evlatlarım.
Ama unutmayın, baba yüreği affetmeye her zaman hazır,
Yeter ki dönün, yeter ki bir "baba" deyin yeniden.

Bu feryadımı duyun evlatlarım, bu çığlığı duyun,
Dönün baba ocağına, ısıtalım yeniden bu soğuk evi.
Belki de çok geç olmadan, sarılalım birbirimize,
Baba yüreği, evlat sevgisiyle yeniden can bulsun.