Düştüm
Her seferinde kaldırdın
Akıtmak için gözyaşlarımı
Ay ışığı sandallarına atıp
Savurdun açık kıyılarında

Ahh!
Küreklerin yorgundur hala

Yakamozlanan denizlerinin tuzu
Tat oldu aynı zamanda Yas’ıma
Şarkılar dinleyip ağladık
Şiirler yazıp, yüzdürdük şişelerde
Fakat hiçbiri yetişemedi beklenen sevgiliye

Ahh!
Bir kez bile adını söyleyemeden gitti yüzüne

Kimi zaman, yayından fırlamış
Hedefi kimliksiz
Ucu yanık mızraklardı çığlıklarım
Hepsi de canıma batardı
Kalbime saplanırdı bir bir

Ahh!
Aşk
Kanıyor ellerin hala

Yine de öldürmezdin
Can verirdin
Uzatırdın kollarını, bir çiçek dalında
Sarardın yaralarımı, tanımadık kucaklarda
Öper, koklardın
Dokunurdun bir çocuk saflığında
Okşardın saçlarımı bir kedi yumuşaklığında

Ahh!
Yavrum Papatya
Ne çok sevdik birbirimizi
Kedim Ballış
Lila

Ahh Aşk!
Benim cânım Aşk
Şimdi anlıyorum seni
Taa en başından beri
En beterine hazırlıyordun beni

Çünkü
Güneşe ermeyen aynanın yansımazdı ışığı
Kendi içine kırılmayan ışık
Bulamazdı manayı

Bir tek
Yaş kalan ağaç yanamazdı kendi içinde
Yanmayan ağaç, hafifleyemezdi
Küle dönüşüp, karışmazdı gökyüzüne
Ona can veren toprak
Zindanıydı aynı zamanda

Yıkılmayan duvarın, anlaşılmazdı yapısı
Vermezdi kendini ele harcı

Kendini, küllerinden yeniden doğuran Anka’nın da böyle değil miydi hikayesi
En sevgilinin ellerinden kayarken öğrenmemiş miydi uçmayı
Ve Kaf Dağı’nın ardında bulmamış mıydı kendini
Anlamını

Ahh Aşk!
Yoksa önümüze yığar mıydın sen bunca dağları
Çetin kışlarında sınar mıydın kendini
Ve de bizleri

Ahh Aşk!
Sever miydin sen gerçekten beni

Özlem SABA