3
Yorum
34
Beğeni
5,0
Puan
299
Okunma
sesliyken
sessizliğe büründüm
hüzünlüyken
sevinçli göründüm
sokakları arşınladım
yüreğimin en onulmaz yerinden vuruldum
öfkemi saldım ortalığa
aradım kendimi buldum
ellerimde çiçekler
gecemde yanıp sönen böcekler
dilimde cam kırıkları
sürgüne tabi tutuldum
kökü yok bunun
tepeside
belki bir yalnızlık melankolisi
belki de sensizliğin senfonisi
bilmesem de
çözemesem de
bir yola koyuldum
düşsel bir travma idi
gözle görünmese de
gönülde hissedilen
ve de tepetaklak giden
hülasa hiç kimsesizlikle
mutlu bir yuva kurdum
5.0
100% (22)
Cevap Yaz