Bir zamanlar, iki sevgili vardı. Gönüllerinin kanatlarına binip, rüzgârın şarkısını dinleyerek uçmayı hayal ederlerdi. Birlikte sonsuz maviliklere açılmak, ufuklarda kaybolmak ve yıldızlara dokunmak isterlerdi.

Bir gün, bu hayallerini gerçekleştirmek için yola çıktılar. Gözlerinde yıldızlar parlıyordu ve kalplerinde sonsuz bir sevgi vardı. Hayatın en güzel anlarını birlikte yaşadılar; her anı bir hazine, her günü bir şiir gibi oldu.

Aşk, onların her an yeniden doğmasını sağlıyordu. Gönüllerinin en derin köşelerinde saklı olan bu aşk, onları sonsuzluğa koşmaya teşvik ediyordu. Kelimeler, bu sevgiyi anlatmaya yetmezdi; her nefesleri özlemle doluyordu.

Yüreğimizin kıvrımlarında aşk çiçekleri açsın, diye düşündüler. Sessiz gecelerini yıldızlarla aydınlattılar ve birlikte yaşamın renklerine boyadılar dünyayı. Her an, bir tablo gibi, sevgileriyle resmettiler.

Sevginin ılık esintisiyle dolup taşan kalpleri, hayatın kuytularında birlikte iz bıraktı. Birbirlerine olan sevdalarıyla ördüler her anlarını ve ellerinde geleceği, umutla ve sevgiyle kurdular.

Ve bir gün, her şeyin ötesine varıp sonsuzluğa adım attıklarında, biliyorlardı ki gönüllerinin kanatları yine birlikte uçacaktı. Sonsuzlukta bile, aşkları onları bir arada tutacaktı.