Bir gün ;güneş ayrılığa doğacak.
Vedaya bile izin vermeden .
Ve artık gülerek parlamayacak.
Isıtmayacak yüreğini.

Kuş ,kanadını çırptı...
Gördü uçsuz bucaksız maviler,
Çırparken kanatlarını,
Sonsuza dek uçacağım sandı.
Oysa, olduğu yerde çırpınandı.

Hangi mehtapta kaldı düşler,
Pespembe değil miydi hayaller.
Karanlık....
Kapkaranlık ,zindan artık düşler.
Karalayansa
Adı Kader....

Asılıp kopardın,
Ayırdın....
Elleri bomboş düşerken iki yana ,
Acımadın be Kader......
Oysa ,düşlerdi onları mutlu eden .
Gözlerinde bile görmeyi yasakladığın ,
Kısacık hayallerle mutluydular.
Her şeyleri olmayı dilemediler ki...
Zaman geç kalmasaydı keşke...
Sevdayı yazar verir miydin ellerine,
Ah be kader hem çizdin,
Hemde neden sildin ........
Gözleri bile değmemişti bir birine ,
Ve şimdi geride ,
Bıraktığın sadece iki beden...........yazık........