kaç gün,
kaç saat,
kaç gün güneşini saklayacak,
kaç saat gece karanlığını cebinde saklayacak,

işte bir gün daha, bitti,
tüm hayallerimi de cebine katarak,
tüm günü günden çalan aydınlıklar,
tüm gülüşler,

hepsi ama hepsi bir masal,
bir dua,
bir iyi geceler öpücüğü,
bir gün aydınlıklar tebessümü,

bütün bunlar olurken,
aklımı başımdan alırken,
insanlar sorgu sual peşinde,
biberler kazan sırasında,

ve düşüyor dudaklarımdan,
ağrılı acılı harfler,
dökülüp saçılırken,
eteklerim ağlıyor duyanlar zil sanıyor,

oysa yangına bir kıvılcımla eşlik ediyor,
oysa insandık, yaşlı, yaslı ama yüreği serçe,
oysa oysaki insan bir kere geliyor du,
dünya denen yer küreye, ne vardı ki,
bir iki lokma ekmek, bir iki tas su ne vardı ki esirgediniz, yok saydınız,

insanlar diyorum,
insanlar geceyi sırtlarından soyup,
güneşi yanan yakan yanaklarından öpecek…
Sibel Karagöz
#sibelkaragözşiirleri
#sibel_karagoz