Êy nisyân ile mâlül beşer, kanma zâhire,
Yüzün tutmaz olur sonra, Evvel-u Âhir’e.

Alâk’da, “İkrâ”yla muhâtab alır Âdemi,
Uyarır sonunda, olmaz bu işin mâdemi.

“İkrâ”sız ikrâr olmaz, sen bunu böyle belle,
“İkrâ bi ism-i Rabbik’” Rabbin Azîz ve Celle…

Kur’ân’dır kuluna, Rahmân’ın sadr-ı hitâbı,
O hem dirilişin, hem direnişin Kitâbı.

Kur’ân-ı Kerîm, edebiyat değil hayattır,
Kur’ân’sız bir hayat, alel-âde ve bayattır.

“Allâhu Ekber” de, dikil kıyâma, hâl’ arz-et,
Yoktur O’ndan gayrı, feryâdın’ duyacak Hazret.

Kimden kaçıyoruz acabâ, kendimizden mi?
Yoksa varlığın kaynağı, Efendi’mizden mi?!

Sıvışmak veyâ kaçmak, bizlerin ne haddine,
Yol, öyle ya da böyle, Âlemlerin Rabbine.

“Ektiğni biçersin” diye anlatır Zelzele,
İnan beş para etmez, mahşer günü velvele.

Sâlih olmak isteyen hak kelâm’ı baz alır,
Kitâb’a yaklaştıkça târifsiz bir haz alır.

Kur’ân’dır hayâtın esâsı, hem de ziyâsı,
Kur’ân ile zuhûr eder, beşerin ihyâsı.

Geciktirme tövbeni, Mevlâ sana yâr iken,
Dön Dergâh-ı Hudâ’ya, henüz vaktin vâr iken.



Diklenme İblîs gibi, var git hadi secdeye,
Kulak ver A’râf yüzaltmışbir’deki müjdeye.

Esirgemez ikrâmı, Vâcib-i Lizâtihi,
Gözetir kulunu, Kadr-i Kerîm Bizâtihi.

Kur’ân; Ledün âleminden nâzil, ilm-i â’lâ,
Kur’ân’la ihyâ eder kulunu, Hâk-Teâlâ.

İlm-i Ledün’e kanattır, meâli hikmetin,
Hikmete eğil, varsa üç-beş gram sıkletin.

Cumâ’da buyrulur; kulluk eğlenceden evlâ,
Namaz ve zikre devâm edin buyurur Mevlâ.

Bilesin, secdeye gizlenmiş bir aftır namaz,
Namaz; kendini edâ edeni yolda komaz.

Umulur ki doğrulur namazı doğru kılan,
Doğruluktan öte mîrâs olmaz, senden kalan.

Bir lütuftur namaz, kulun ubûdiyyetine,
Şükrândır, Rabb-i Mahmûd’un Rubûbiyyetine.

Kalbin şükre durunca başın secdeye iner,
Secdeyle bütünleşen şükür, târihe siner.

Dîn dediğin nîmettir; nîmete şükür gerek,
Haşyet ile, “Yâ Allah, yâ Bismillah” diyerek.

Mü’min kulunun kalbini mesken tutan O’dur,
Sâlih kuluna cenneti iskân kuran O’dur,

O’dur Şâhid, O’dur Meşhûd, şekksiz O’dur Mutlak,
Hâkezâ O’dur Âlim, O’dur Sâlim muhakkak.