Önce sevgi nedir diye düşündüm. Sonra aman Allah’ım aklımın alamayacağı kadar güzellikler geçti düşüncelerimden!.. Ve içimizdeki yaşam kaynağımız olduğuna karar verdim. Sonu gelmeyen bir kaynak suyuydu.



Sevgi her yaşadığımız alanda vardı. Soluduğumuz havada, baktığımız gökyüzünde gece de yıldızlardaydı.



Saksıya diktiğimiz çiçeğin açışında, renklerinin tonlarındaydı. Kokusunu içimize çektiğimiz andı!



Sevgi yeni doğmuş bebeğimizi kucağımıza almak onu sabırla büyütmekti. Yanağına kondurduğumuz öpücüktü. Annemizi aradığımızda onun sesindeki sevinçti. Arkadaşımıza verdiğimiz selamda, komşumuzun “günaydın” deyişindeydi.



Sevgi dinlediğimiz müziğin bizlere verdiği hazla, bu eseri ortaya çıkaranlara ettiğimiz teşekkürdü. Çekilen halaylarda, birbirimize bağlanan kollarındaydı!



İki sevgilinin birbirlerine bakışlarındaydı. Birleşen ellerinde konuşmadan anlaşan dillerindeydi. Beraber yürüdükleri yolda verilen bir demet güldeydi!...



Uzaklardan çekilen özlemlerin içindeydi… Taşın bire dayanamayıp çatlayacağı sabırlarda gizliydi!..



Ayrılan kalplerdeki unutulmaz hançerlerde saklıydı. Bir daha yaşanmayacak yıllarda ama yaşanacak yıllarında umutlarındaydı!..



Esen rüzgârın sesi, yağan yağmurun ıslaklığıydı. Yaprağın üzerinde kalan çiy tanesiydi!



Bir kuşun uçuşunun sesinin verdiği huzurdu!..



Eski bir fotoğrafa bakarken ya da eski bir eşyamızı okşarken, yanağımıza inen o iki damlayı usulca silmekti!



Öylesine kutsal bir duyguydu ki sevgi, ruhumuza üflenen en yüce değerimizdi. O olmazsa insanda olmazdı, yaşam da olmazdı. Her şeyin sonu gelirdi. Çünkü ne yaptıysa insanoğlu sevgi ile yaptı.



Ne olur bu yüce duyguyu uzaklarda aramayın, bakın işte burada yazdığım kalemin ucunda… şu anda okuduğunuz gözbebeklerinizin içinde… onu her an hissedebiliriz.



Hadi… her bakışımızın içine sevgiyi katmayı unutmayalım!



hep sevmek ve sevilmek dileklerimle...