Duruşu buz tutmuş adamlar vardı
Gecenin suskun yollarında
Sanki dağları, kar fırtınalarını aşıp da gelmiş
Dayanamamış dünyanın tüm hoyratlığına

Duruşları ne kadar buza kesse de
Yürekleri Akdeniz kadar ılıman
Bakışları, haylaz rüzgarları andıran

Ruhu ağır
Sözleri bazen, kurşundan keskin adamlar

Hovardalık için şekilden şekile giren
Hafif meşrep tabakadan değil
Yürekleriyle bakan

Bazen, gözlerini kaçırıp
Her şeye rağmen utanması unutmayan

Sanki
Şehirler arası bir otobüs yolculuğunda
Dalgınlıkla camdan bakarken
Bir an görür gibi olur
Ve bir daha hiç rastlamazsınız o gibilerine
Çünkü nesilleri tükenmiş gibi, o kadar azlar

Bazıları, pastoral kırların şövalyesidir
Bazıları, lirik mısraların efendisi

Sağlam, güvenilir ve vicdanlılar

Bazıları, severken acıtır biraz sevdiğini ama
Kurda kuşa yem etmez, yine de koruyup kollarlar

Denizler üstüne düşmüş yakamozlar gibidir onlar
Parlayıp sönen bir ışık misali
Bir görünür bir kaybolurlar

Fakat hayatınızda olmasalar da, hep bir şekilde var olurlar
Unutulmazlar

Sevgili Eşim Korhan’a

Özlem SABA