Seksenli yıllardı. Kars Şahnalar Hudut Taburu’nda Yedek Subaylığımı yapıyordum ve Görentepe Sınır Karakolu Komutanı’ydım. Tepenin eteklerinde eski adı Başşöreyel olan Karapapaklarla meskun Çetindurak köyü bulunuyordu. Ağustos sonlarıydı, köyde bir düğüne davet ettiler. Düğün derneğine varınca baş köşeye oturttular. Oralarda adettir, kız tarafı oğlan tarafından meşhur bir aşığı düğüne getirmesini ister. Bu düğünün aşığı da Rahmetli Ozan İlhami Demir’di. Şölen başladı. Ozan, Köroğlu’ndan bir destan kolu tutturdu. Bazan sözlü bazan sazlı programını sürdürürken birden adımı vererek bir methiyeye başladı. Methiyenin hitamında ben de söz alarak, aşıklığın Ata Korkut’tan bu yana kutlu bir Türk geleneği olduğunu anlattım. Aşığı Konya Aşıklar Bayramı’daki ’Lebdeğmez’ şampiyonluklarından bildiğimi, çok çok değerli bir halk ozanı olduğunu, onunla karşılaşmaktan onur duyduğu söyledim.

Ozan hikayesine devam ederken konuklardan biri kulağıma eğilerek, sessizce bana ait methiyeliğin filanca tarafından verildiğini söylemez mi.... kan beynime sıçradı. O filanca, yörede büyükbaş hayvan hırsızlığıyla meşhur biriydi, daha da kötüsü gözümde kutsadığım bir ozan, ondan gelen parayla yeni tanıdığı birisi için iyi mi, kötü mü olduğuna bakmadan methiye düzüyordu ve bizim kendisi için yaptığımız senâyı da beleşe getirmişti. Canım sıkıldı...

Ozan hikayesini toparlayıp bitirinceye kadar ben de içimden aşağıdaki taşlamayı kurguladım. O sözünü noktalayınca kendisinden ve orada bulunanlardan misade isteyerek "sözüm meclisten dışarı" diye okuyunca, Ozan önce kızardı, sonra sarardı derken bir "allahaısmarladık" bile demeden kapıyı çarpıp çıktı gitti.

Benim yüreğim soğumuştu ama pişman da olmuştum. Galiba biraz ağır kaçmıştı...

Neyse ki, ertesi gün Aşık Karakolda ziyaretime geldi de, kendisine neden öfkelendiğimi izah edebildim. O da bunun bir Ozanlık geleneği olduğunu anlattı.

Bu kavganın sonucunu sağlam bir dostlukla perçinlemiştik. Uzun süre mektuplaşmıştık.Rahmetli en mahrem sırlarını benimle paylaşmıştı. Ruhu şad mekanı cennet olsun.