Bakma öyle

Biliyor musun;
Bir çocuk ürkeliğindedir yüreğim.
Gök gürlese başımı yorganın altına saklarım.
Çok korkarım kavgadan, gürültü patırtıdan.
Hümanist yanıma serçeler, kelebekler, kırlangıçlar saklarım.
Dalından yaprak düşse, hüzün kaplar içimi...

Sen bakma öyle güçlü göründüğüme.
Aslında öyle göründüğüm kadar da,
güçlü değilim.

Herkesin uzaktan bakıp gıpta ettiği,
Herşeye, herkese karşı mücadele verdiğim,
her kavga da galibiyet ile çıktığım,
bütün o başarılarda yeni bir yalnızlığın,
İçine düşerim ve yalnızlıklar üşütür beni...
Aslında hiçbirşey göründüğü gibi değil.

Sen bakma öyle güçlü göründüğüme.
Aslında öyle göründüğüm kadar da,
güçlü değilim.

Derin bir yalnızlık çökmüş içime,
Dünyada bir başıma kalmış gibi,
Anlamsız, bedbaht ve çaresizim.
Yalnızlık korkunç bir sessizlik...
Adresi belli olmayan bu yolculuğun,
Girdabında kaybolmuşum sanki...

Sen bakma öyle güçlü göründüğüme.
Aslında öyle göründüğüm kadar da,
güçlü değilim.

Dağlara haykırmak iç sesini duymaktır.
Boş bir yankının uğultusu çoğalır kulağımda,
Büyüdükçe büyür içimdeki fırtınalar...
Oysa en çokta güçlü görünen insanlar ağlar.
Herkese güçlü görünen kendine güçsüzdür.

Dedim ya...
Sen bakma öyle güçlü göründüğüme.
Aslında öyle göründüğüm kadar da,
güçlü değilim.