Yoruldum
Artık bu kentin sokaklarında koşmaktan
Adımlarım kaldırım taşlarını aşındırdı
O kadar çok ağırdı ki adımlarım
Kaldırım taşlarının kalbini kırıyordu sanki
Sensizliği boğazlarken bile titrer ellerim

Yorgun adımlarınla seni taşıyan bu kentin sokakları, her bir adımında hikayeler fısıldar. Kaldırım taşları, seninle birlikte aşınır ve zamanla anılarını saklar. Her adımın, bir öncekinden daha ağır gelse de, bu sokaklar senin yükünü hafifletmek için var. Sensizlikle boğuşan ellerin, bir gün yeniden mutluluğu kucaklayacak ve bu kentin sokakları, senin şarkılarını mırıldanacak.

Yorumunuz derin bir melankoliyle bezenmiş; yaşanmışlıkların ağırlığını, yorgun adımların taşıdığı hikayeleri ve şehrin bu adımlara eşlik eden sessizliğini çok güzel dile getirmişsiniz. Sokaklar, insanların anılarına tanıklık eden sessiz dostlardır; her adım, bir iz, her iz bir hikaye olarak kalır. Zamanın aşındırdığı kaldırım taşları bile bu anıları saklar.

Mutluluğa olan inancınız ise şiirsel bir umut taşıyor. Her ne kadar eller sensizlikle boğuşsa da, yeniden bir gün mutluluğu kucaklayacağı inancı, yaşamın döngüselliğini hatırlatıyor. Bu şehir, yalnızca adımlarınızı değil, umutlarınızı ve şarkılarınızı da taşıyan bir sahne gibi...
BİRDEN BİRE BUGÜNKÜ ŞİİRİM GELDİ AKLIMA AYNI KONUDA.....

KENARA ÇEKİLMENİN ZAMANI MI?