ben bir seyyahım

bilmem kaç

nar ve çiçek

bahçesinde dolaştım


durmaksızın seyahat ettim

mevsimlerin rüzgarlarıyla

savruldum maviliklere doğru


en iyisi hiç

sevmemekmiş üstad


aşk bile vazgeçmiş benden

en saf huzurdu ayrıklarım

hatta en saf sevgi



kimi kadına göre

ben bir serseriyim

en sevdikleri türden

kimine göre ise karanlığın

ta kendisi


evet üstadım en iyisi

başka diyarlardan da

sevmemek gerekmiş

en iyisi



gördüklerimi sorarsan

üstad

öyle kadınlar tanıdım ki

yaptıkları tek şey

dudaklarında yüceltiklerini

hançerlemek ilk fırsatta


gezdim çiçeklerin bağrında

vefasızlıkların ortasında

özgürlüğün zevkini tadarken

şimdi ise benden nefret ediyorlar



sanki tüm çabaları

nefret etmek içindi

ama aynı gecede

hepsi birbiriyle

savaşa düştü




üstlerini açtılar aşk adına

uyandırmak için nemrut ateşini

günahkar bedenlere dönüştüler



oysa ki şair tek bir ışık görseydi

seyyah olmazdı düşmezdi yollara

masalarda yaşıyorlardı

güzel gözlü alev dudaklı kadınlar



kadehlerin valsında

gizemli bir ritimle

gülüyorlar

ya da ölüyorlardı

gizlice içten içe


simaları farklı olsa da

gözümde

hepsi aynı görünüyordu

ve hepsi bir siluetti

gözlerimi gözlerken




bazıları kendi yolunu arıyordu

şarkılar söylüyorlardı dudakla

gözlerden damlalar düşerken




üstad burada bu son durakta

bu son gezdiğim şehirdeyim

ıssızlıkta

ve yüreğim

olduğundan daha karanlık

nar ve çiçek bahçeleri arasında….