Ne merhamet kalmış nede insanlık,
Sarmış beyinleri zifiri karanlık,
Herkes aldatma peşinde,herkes uyanık,
Nereye gider sonumuz bilemedik.

Zenginin sofrasi dolu,fakir aç karına,
Kimse hayal kuramaz olmuş yarına,
Karakış çöktü,kısa ömrün baharına,
Has bahçede bir gül bile deremedik.

Çocuklar bile sığamaz oldu dünyaya,
Hayal etsek barışı,girmiyor rüyaya,
Kadı bile,sırayla bakmaz oldu davaya,
Beklesen ne çare,adaleti göremedik.

Mutlu son için yuvalar kuruyoruz,
Daha ilk gününde hesap soruyoruz,
Yılı geçmeden de ayrılığı buluyoruz,
Bir türlü sonsuza kadar sevemedik.

Kirlettik yok ettik elimizle tüm doğayı,
Evlat bile tanımaz oldu,anayı babayı,
Herkesin eli sopalı herkes kabadayi,
Bu şiddete bir türlü son veremedik.

Şevki der ki; nereye doğru gidiyoruz,
Ağlanacak halimiz var, halen gülüyoruz,
Yaşanılacak dünyada her gün ölüyoruz,
Yüreğimiz yangın yeri,bir gün gülemedik.

Şevki TANRISEVER
10/09/2024 (İstanbul)