Her sabahın doğuşunda,
Eksik bir yan,
Yarısı silinmiş bir hayat gibi,
Sevdanın yokluğunda,
Ölüm kadar keskin bir sızı,
Her nefes, bir hıçkırık,
Her an, derin bir yara,
Mutluluğun tuzu kaybolmuş,
Hüzünle dolmuş her köşe,
Gözlerimde sadece senin izin,
Ve kalbimde senden kalan izler.

Anlatmak istedim bu acıyı,
Bu kaderin acımasız oyununu,
Dile getirmek istedim,
Bu yükü, bu kara bahtı,
Ama her kelime,
Bir dert küpü gibi görüldü,
Anlattıkça ağırlaştı yüreğim,
Anlattıkça,
Daha da derinleşti bu uçurum,
Karanlık bir gölge gibi,
Peşimde dolanır oldu bu hüzün,
Ve senin yokluğun,
Ölüm kadar kaçınılmaz,
Ölüm kadar acı bir gerçek.

Değerin, varlığınla anlaşılırmış,
Yokluğunla,
Anladım ne kadar eksikmiş her şey,
Senden sonra,
Her şey anlamını yitirdi,
Mutluluk, eski bir hatıra,
Gülüşler, soluk birer düş oldu,
Ve ben,
Kaderin bu acı oyununda,
Yalnız, kırık dökük bir ruh,
Sessizce yitip giderken,
Sana olan sevdamla yanımda,
Sonsuzluğa doğru yürürüm..

ahmet nejat