Günler geceler bile, kısalıp uzuyorken.
Neden kaderlerimiz, değişmeden duruyor.
Gün ışığı vurunca, buzları çözüyorken.
Hayat en zor soruyu, neden bize soruyor ?

Bıktım usandım artık, cevap verip durmaktan.
Kimse bir şey sormasın, bana artık ne olur.
Vazgeçsin kara bahtım, sillesini vurmaktan.
Hiç boş yere yormasın, beni artık ne olur.

Alttan aldıkça altta kalan neden hep biziz ?
Kapıları boş yere çalan neden hep biziz ?
Çalan, çırpan, zulmeden, takdire şayan gerçek.
Hayatı baştan sona yalan neden hep biziz ?

Bıktım usandım artık, cevap verip durmaktan.
Kimse bir şey sormasın, bana artık ne olur.
Vazgeçsin kara bahtım, sillesini vurmaktan.
Hiç boş yere yormasın, beni artık ne olur.

Yol verdiklerimizden, dönüp bakan bile yok.
Kapı ne, telefona dahi çıkan bile yok.
Gönül saraylarına, bizi sokan bile yok.
Her yerde hep en sona kalan neden hep biziz ?

Bıktım usandım artık, cevap verip durmaktan.
Kimse bir şey sormasın, bana artık ne olur.
Vazgeçsin kara bahtım, sillesini vurmaktan.
Hiç boş yere yormasın, beni artık ne olur.

(Onuncuköylü İsmail SIKICIKOĞLU)