cendere

duman karası gecede
yere, göğe bırakmadığım
eksik kalan
sızlayıp duran yanım

gözümün önünde davranışların
sesin kulaklarımda
bu mahalle / ahşap ev
buralar beni basıyor

sensiz bir dalgınlıktır yaşadığım
gerçeğe dayanan dışarısı şiddet
sana bir şey olacak diye korkuyorum
çıldırsam karetmez

bir ucundan topluyorum
/ diğer ucunda dertler

kuşatılmış durum
seni taşıyan yüreğimi bozgunda yitirdim
dudaklarımdaki sözler
kapatılmış musluktan damlayan su
satırlar arasında beni bulmanı aradım

kırık camdan içeri
gün ışığıyla giren aydınlık
merdiven basamağından hayalin çıkıyor

demir kapı önünde durdum
ruhani sessizliğe bürünen
talandan arda kalan
kendini yitiren bahçe benliğini nasıl bulur

hüznün izlerini silip süpüren ışığın
bir görünse uzaktan uzağa
gülümseme yasası çıkacak

damar orhan özgül