ne fayda

sen gidince gün acıya durdu
yokluğunun saati çaresizliğe vurdu
dalından kopan bir yaprağın
ağırlığı altında kalan bedenim
kapılıp kendine yalnızlığı giyindi

kuşlar adını andıkça
derin bir ah bırakırım
gecenin en zifiri karanlığına
sol yanım üşür / sağ yanım alev alev
yürek bir çığlık yığını

jilet gibi keskin gün ışığı altında
bir çığ gibi yankılanan sesin
benliğimi parçalara bölüp rüzgarda dağıttı

sen gidince
bir hedefim, bir amacım
neyim kaldı’ ki
beni içinde barındırmayan hayat
yaşantımı biçip geçti

çarmıha çivilenen isa
ateşlerde ibrahim
kör kuyularda yusuf
maraş depreminde yüz bin can
yaralar içinde eyüb
kerbela çölünde hüseyin
zindan’ da nazım
sehpada deniz, yusuf, inan

artık ne fayda bedenim soğuk lav
antika gümüş bir yüzükte zehir

beynime kazınan adını bırak
tozun bile kalmadı
çünkü ben toprak oldum

damar orhan özgül