Bir zamanlar küçüktüm,
Küçücüktüm.
Koşunca, ürkek ceylanlar gibi
Hızlı hızlı çarpardım.
Demek ki çıktığım yokuş
Gerçekten dikti.

Ah Çocukluk kalbim;

Gözleri sahili dövercesine bakışlı,
dalgalı deniz gözlüm,
Övülünce sevilince Yüzü kızaran beniz yüzlüm,
Asabiyet yüklü titrek ellerim,
Rüzgarın uçurduğu
Kızların kaçırdığı
Hayallerin dolandırdığı
Çocukluk kalbim..
Ne acılar tattı,
Ne fırtınalar atlattı,
En çok da inkisarlar ağlattı.
Dudağı yok tu sanki anlatsın
Dinleyeni yoktu ki anlasın
Yine de o anlattı;
kendi dinledi
Çığlıkları kayboldu göğüs kafesinde.
Bir sevmek vardı hevesinde.
Sevilmek vardı hevesinde
Kızarıklık bekledi benzinde.

Ah çocukluk kalbim;
Yeislere galip kalbim
Olgunlaştı yeşilsiz
arada bir efkarla hüzünlendi
ritmiyle sildi gözyaşlarını.
Bindi ümit atına
Meçhul yarınlara dörtnala
Koştu aklınca
Çıktı yuvasından ağır ağır
Yaz gecesi dolunayı gibi
Bulutlardan seke seke,
Gözleri yaşlar döke döke
Olsa da alem sağır
Aynı tondan şarkısını söyledi ağır ağır.
Kah coştu nihaventten,
Kah da hüzzamla inledi.
Kendi söyledi, kendi dinledi.
Hayalleriyle mazisini demledi
Söyledi ha söyledi
ama
kendi dinledi.

Ah çocukluk kalbim;

İyice bu duruma alıştı
Artık dünya böyle dedi
kendisiyle barıştı.
Çağlayanlar gibi coştu, taştı,
Fırtınalı denizler gibi çılgınlaştı.
Dahası kendisiyle inatlaştı..

Ah çocukluk kalbim;
Bir gün duracak,
biliyorum.
Çıkamadığı yokuşlardan inerken
Bir gün duracak
biliyorum
Çır - pı - na - rak . . .



Fatih EFE